Nee, hij wil géén officiële plichtplegingen dus geen condoleance en geen afscheidsplechtigheid. Hij heeft op zijn eigen manier al afscheid genomen van zijn vrouw, vertelt hij mij.
Zijn toon is hard en zakelijk, alsof dit ‘slotstuk’ ook nog even moet worden geregeld. Ik herken zijn houding van eerdere ervaringen maar besluit naar mijn gevoel te luisteren en toch nog maar even door te vragen.
Het duurt even voordat hij de ‘regel-modus’ kan loslaten en mij vertelt over de zware periode die achter hem ligt waarin het steeds slechter ging met zijn vrouw en waarin hij haar, samen met twee goede vrienden, tot het einde heeft verzorgd. Zonder hen had hij het zeker niet gered, vertelt hij.
Ik vraag hem of hun vrienden al afscheid hebben kunnen nemen en hij antwoordt ‘nee’.
‘Zou het dan niet mooi zijn als jullie met z’n drieën nog een moment bij uw vrouw kunnen zijn, zodat ook zij afscheid kunnen nemen’, zeg ik. ‘Dit kan hier in de familiekamer van het uitvaartcentrum, niets officieels, gewoon jullie vieren net als in de afgelopen periode’. Hij fronst, moet even schakelen maar ‘ontdooit’ vervolgens zichtbaar.
Op de dag van de uitvaart zitten ze met z’n drieën bij haar, ze luisteren naar haar favoriete muziek en zitten ongedwongen met elkaar te praten. Ik zie dat het goed is, dit is hun moment en laat ze alleen.
Elke situatie en familie is anders. Voel ik het goed aan? Is dit écht wat ze willen?
Kunnen vertrouwen op mijn ervaring is fijn maar zonder mijn voelsprieten…….