Ik word verwelkomd door een verzorgde dame van middelbare leeftijd. Ze heeft mij gevraagd bij haar langs te komen om haar te helpen haar laatste wensen op papier te zetten. Ik volg mevrouw de kleine woonkamer in en zie een tafel vol met paperassen, verzekeringspolissen en krantenknipsels voorzien van aantekeningen.
Ik zit nog amper of mevrouw reikt mij de polissen aan met de vraag of ze wel voldoende verzekerd is. Ik stel haar gerust en zeg dat ik natuurlijk eerst even de stukken moet lezen maar dat er voor elk budget een mooi en persoonlijk afscheid mogelijk is. Ze lijkt opgelucht en schenkt een kop thee voor ons beiden in.
Als ze tegenover mij komt zitten vraag ik haar wat de reden is dat ze haar laatste wensen wil vastleggen. Nee, ze is gelukkig niet ziek zegt ze, maar ze wil wel graag zelf bepalen hoe haar afscheid eruit komt te zien en ze wil weten of dat mogelijk is binnen het budget.
Zoals meestal het geval is, gaat het gesprek al snel niet meer over de kosten en vertelt mevrouw over haar leven en kleiner wordende familie. Als ze uitgebreid vertelt over haar enige zoon, die zijn hele leven al haar zorgenkind is, weet ik dat het vastleggen van haar laatste wensen niet alleen voor haar zelf is maar vooral ook voor haar zoon. Dit zal hem straks, als het moment van afscheid daar is, rust en duidelijkheid geven. En dát geeft haar weer rust. Nu, bij leven.