Met z’n vieren zijn ze, nu nog. Ze zijn hier nog niet zo lang en hebben geen familie en (nog) geen vrienden in Nederland. Moeder duwt hun oudste zoontje in de buggy voor zich uit over het grindpad van de begraafplaats. Vader loopt ernaast en draagt het mandje met hierin hun te vroeg geboren zoontje.
Wanneer vader zijn zoontje in het graf heeft geplaatst draait hij zich om en vraagt mij of hij het mandje nog even mag openmaken. Ja natuurlijk, zeg ik. Vader zegt zachtjes een gebed, doet zijn armband af en legt deze bij zijn zoontje. Nadat vader het mandje heeft gesloten loopt hij naar zijn vrouw en zoontje. Verloren staan ze met z’n drieën bij het grafje. Er is niets meer te zeggen dus na een kort oogcontact laat ik ze even alleen om met elkaar afscheid te nemen.
Bij het verlaten van de begraafplaats vertellen ze hoe verdrietig en verloren ze zich hebben gevoeld en bedanken ze mij voor de steun. Ik voel mij tegelijkertijd bezwaard en dankbaar. Bezwaard omdat ik niet méér voor ze heb kunnen doen en dankbaar omdat ze zich gesteund hebben gevoeld door het beetje wat ik wél voor ze heb kunnen doen.
Ik kijk ze na wanneer zij lopend de begraafplaats verlaten en ondanks dat ik dit mooie ‘werk’ al even mag doen, moet ik even slikken….
Foto: Handmade fotografie
Mandje: Waterhyacint van Sterrenkindje