Wij zitten aan tafel in de grote woonkeuken van hun prachtige boerderij. Ze is compleet overvallen door het overlijden van haar grote liefde en weet het even niet meer. Nog geen jaar geleden zijn ze hier pas komen wonen en nu, nu is ze ineens alleen.
Tijdens het gesprek vertelt ze over hun leven samen, altijd samen. Over het ‘waar’ van de opbaring hoefden wij het dus niet te hebben, hij bleef natuurlijk thuis, bij haar tot de dag van de uitvaart.
We lopen samen naar hem toe, ze doet zijn haar even goed en pakt liefdevol zijn hand vast. Wanneer ik haar vraag wat zij nodig heeft om op een goede manier afscheid te kunnen nemen zegt ze; ‘ik wil bij hem zijn en zijn hand kunnen vasthouden maar ik vind het vreselijk dat hij straks zo koud zal aanvoelen’.
Ik vertel haar dat een koeling niet nodig is wanneer ze zijn lichaam licht laat balsemen. Door de behandeling zal zijn lichaam namelijk de temperatuur van de omgeving aannemen en natuurlijker aanvoelen. Ze moet er even over nadenken maar nadat ik haar heb uitgelegd hoe zo’n behandeling in zijn werk gaat, is de beslissing snel genomen.
In Nederland is het verboden om permanent te balsemen. Thanatopraxie mag wel. Hierbij wordt een lage concentratie conserverende vloeistof gebruikt waardoor het lichaam over een korte periode deze vloeistof weer afbreekt.
Wanneer ik haar een week na de uitvaart weer spreek vertelt ze mij hoe fijn ze het heeft gevonden dat ze door de lichte balseming op een ‘warme’ manier afscheid heeft kunnen nemen.